گلرنگ Carthamus tinctorius. L دیرزمانی است که دراکثر کشورهای جهان به عنوان گیاهی با خواص برجسته کشت و زرع می‌شود. سابقه کشت این گیاه درمصر به ۴۰۰۰ سال و در چین به ۲۰۰۰ سال قبل می‌رسد. این گیاه جدا از آنکه به عنوان یک گیاه روغنی شناخته می‌شود،‌ دارای خواص دارویی نیز می‌باشد. داروی علفی آن جهت بهبود جریان خون، کاهش درد و بهبود بیماری های عروقی به کار می‌رود. این گیاه به دلیل قابلیت‌ هایی نظیرقدرت سازگاری بالا، ‌مقاومت به سرما، مقاومت نسبی به خشکی، شوری و قلیائیت بالای خاک و موارد مصرف متعدد در بسیاری از کشورها بطور گسترده کشت می‌شود. روغن دانه این گیاه کیفیت قابل ملاحظه‌ای دارد. میزان اسید لینولئیک آن بین ۷۳ تا ۸۵ درصد است که بالاترین مقدار دربین نباتات روغنی می‌باشد. اسیدلینولئیک موجود درروغن حاوی خواصی نظیر کاهش چربی خون و کلسترول و سختی رگ ها می‌باشد. روغن گلرنگ به عنوان ماده خام جهت افزودن به مواد رنگی، ‌ورنی، جوهر چاپ و فیلم،‌ نوار مغناطیسی و … بکار می‌رود. هرچند مزایای برشمرده فوق در اکثر کشورهای جهان مورد بهره‌ برداری قرارمی‌گیرد ولی متأسفانه درکشور ما به دلیل عدم اطلاع و شناخت کافی از این گیاه سطوح زیرکشت آن اندک و تحقیقات برروی آن ناچیزاست.

زمان کاشت بستگی به شرایط اقلیمی محل رویش دارد. گلرنگ در مناطق گرمسیر به عنوان یک محصول پائیزه کشت می شود ولی در مناطق سرد آنرا به صورت بهاره کشت می کنند. زمان مناسب برای کشت پائیزه گلرنگ مهر – آبان و برای کشت بهاره آن اوایل اردیبهشت خواهد بود و فاصله ردیف های کاشت بین 40 تا 50 سانتی متر و فاصله دو بوته روی ردیف کاشت 15 تا 20 سانتی متر است. عمق بذر گلرنگ در موقع کاشت متفاوت است و بستگی به بافت خاک دارد. عمق بذر در خاک های سبک شنی 4 تا 6 و در خاک های سنگین 3 تا 4 سانتی متر باید باشد. در هر هکتار به 18 تا 20 کیلو گرم بذر با کیفیت مطلوب نیاز است.